Love Like Violence

Το να γεννιέται και να ζει κανείς είναι μία πράξη βίας, οπότε από τα θεμέλια της η ύπαρξη μας είναι βαμμένη από βίαια γεγονότα. Παρ' όλα αυτά παραμένω αθεράπευτα ειρηνιστής και κατά της βίας, ακόμα και εάν, πλέων, η βία κυλάει μέσα στις φλέβες μου.

Βέβαια από άσχετους έχω ακούσει ότι είμαι επαναστατικός ή αριστερός λόγο της εμφάνισής μου. Απ΄την άλλη έχω δεχτεί επίθεση από άτομα που, παρ' όλο την εμφάνιση μου, πίστευαν ότι είμαι ακροδεξιός, λόγο του ότι δεν τους άρεσε το πουκάμισο που φορούσα και η ημιμάθεια τους δεν έχει όρια. Κάποιος θα μπορούσε να πει ακόμα και ότι είμαι ο διάβολος επειδή θέλω να είναι όλοι ευτυχισμένοι! ;-)

Φαίνεται ότι η ανθρώπινη φύση θέλει το εύκολο, και το εύκολο είναι να ψάξεις για ένα χαρακτηριστικό που αναγνωρίζεις από κάπου αλλού και να κατηγοριοποιήσεις αμέσως κάποιον ή κάτι. Δεν ξέρω, ίσως σε μεγάλο βαθμό αυτό να δουλεύει, γιαυτό και το κάνει ο περισσότερος πληθυσμός, εμένα η εμπειρία μου πάντως μου έχει αποδείξει ότι είναι εντελώς λάθος.

Ακόμα και αν δουλεύει, που δεν το πιστεύω, μιάς και οι περισσότεροι έχουμε ποίο πολλά πράγματα να μας ενώνουν παρά να μας χωρίζουν, είναι τόσο άδικο για αυτούς που δεν ανήκουν στον κανόνα, ώστε ο καθένας από εμάς θα έπρεπε να αφήνει το εύκολο και βολικό στην άκρη και να προσπαθεί για το λογικό και αληθινό.
Αρκετά όμως με όσα αφορούν εμένα. Σύντομα περισσότερα πάνω στο θέμα. Θα ήθελα πολύ να διαβάσω απόψεις πάνω στο θέμα από απαντήσεις εδώ, αν και ξέρω πως αυτό δεν θα γίνει...

Borg, το μέλλον της ανθρωπότητας.

Κάποιοι από εσάς θα έχετε παρακολουθήσει Star Trek και θα γνωρίζετε τι είναι οι Borg.
Μια συλλογική οντότητα, όπου τα μέλη της έχουν κοινή συνείδηση και εργάζονται μαζί για ένα κοινό σκοπό.
Όταν τους είχα πρωτοδεί είχα σκεφτεί ότι αυτό θα μπορούσε να είναι από τα χειρότερα πράγματα που θα μπορούσαν να συμβούν στην ανθρωπότητα.
Ξεκινώντας από ένα τελείως διαφορετικό συλλογισμό σήμερα κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αυτή ίσως να είναι η μόνη ελπίδα της ανθρωπότητας, και οι σεναριογράφοι του Star Trek ίσως να το πήραν από λάθος σκοπιά το θέμα (ή να είναι φανατικά Αμερικάνοι, χαχα!).

Διαβάζοντας σήμερα διάφορα τεχνικά άρθρα (ηλεκτρονικά, μηχανολογία κτλ), και βλέποντας ότι πολλές τρομερές ανακαλύψεις που ήταν πιο απλές ή πιο αποδοτικές από τις υπάρχουσες, ποτέ δεν βρήκαν τον δρόμο τους προς τις μάζες, σκεφτόμουν ότι ο καθένας από εμάς έχει μέσα του έναν τρομερό όγκο από πληροφορίες, ιδέες και εμπειρίες, αλλά μόνο απειροελάχιστες κοινές με τους δίπλα μας. Ακόμα και στα παιδιά μας ως ανθρωπότητα αδυνατούμε να τους μεταφέρουμε όλα αυτά, και καταλήγουμε να χάνουμε κάποια πράγματα, και κάποια άλλα να τα ανακαλύπτουμε και να τα ζούμε ξανά και ξανά.

Και εδώ μπαίνουν οι Borg. Σκεφτείτε κάθε σκέψη να γινόταν ανακάλυψη, και κάθε ανακάλυψη να είχε μέγιστη αποδοτικότητα και ο καθένας από εμάς να ήταν κάτοχος αυτής της γνώσης με τον ίδιο τρόπο με τον δίπλα του. Στο Star Trek οι άνθρωποι δεν το ήθελαν αυτό γιατί πίστευαν ότι θα χάσουν ο καθένας την ιδιαιτερότητα και διαφορετικότητα του, και έτσι θα γίνουν σκλάβοι. Τι θα λέγατε όμως η διαφορετικότητα σας να ήταν αντιληπτή από τον καθένα και ταυτόχρονα να μπορούσατε να γνωρίζετε την διαφορετικότητα και τις εμπειρίες οποιουδήποτε άλλου, από την αρχή της συλλογικότητας μέχρι την δεδομένη στιγμή? Αυτό θα πρέπει να είναι ένα μοναδικό συναίσθημα!

Βέβαια μία τέτοια κοινωνία είναι φυσιολογικό να μην καταλαβαίνει γιατί κάποιος να μην θέλει να είναι μέλος της, και να χρησιμοποιεί τις δυνάμεις της απλά και μόνο για να συλλέγει μέλη και πληροφορίες, όπως γινόταν και στο Star Trek δηλαδή.
Από την άλλη ως ανθρωπότητα συνεχώς πολλαπλασιαζόμαστε, "αναπτυσσόμαστε" και εξειδικευόμαστε, αλλά στην πραγματικότητα τα πράγματα δεν αλλάζουν και τόσο πολύ, ενώ άλλες φορές κινούνται προς την λάθος κατεύθυνση. Το ότι υπάρχει ένας ή μια ομάδα ανθρώπων που έχει τη λύση σε κάποια από τα προβλήματά μας, με χειροπιαστές αποδείξεις, δεν σημαίνει ότι η σκέψη του αντηχεί σε όλους μας, πολλές φορές δεν γίνεται καν γνωστή, ή για διάφορους λόγους δεν προχωράει όπως θα έπρεπε και χάνετε μαζί με τον εμπνευστή της.

Πραγματικά δεν πιστεύω ότι μπορούμε να πάμε μακρυά ακόμα με τον τρόπο που βαδίσουμε, χρειαζόμαστε μια αλλαγή, και επειδή το να γίνουμε Borg δεν είναι εφικτό, ίσως θα έπρεπε να εστιάσουμε την προσοχή μας στην παιδεία και στην μέγιστη αποδοτικότητα. Τι λέτε?

Υ.Γ. Είναι πολλά που θα ήθελα να διορθώσω και πολλοί συλλογισμοί που θα ήθελα να προσθέσω παραπάνω, αλλά είναι αργά και τα μάτια κλείνουν, πάντα η έμπνευση και η όρεξη έρχεται τις πιο ακατάλληλες ώρες, χεχε!

Αυτή είναι!

Έχω τρελαθεί τον τελευταίο καιρό με αυτά που γίνονται στη χώρα & θα έπρεπε να σκέφτομαι να φύγω. Παρ'ότι οι δουλειές πάνε σχετικά καλά, έρχεται τώρα η κυβέρνηση συνεργασίας όπου ένας αποφασίζει και δύο σωπαίνουν να μου βάλει 40% ΦΌΡΟ ΕΙΣΟΔΉΜΑΤΟΣ!
Γιατί ρε παιδιά, μαζί τα δουλέψαμε; Ήρθατε στην οικοδομή μαζί μου και βαράγατε τρύπες να περάσετε καλώδια για εμένα και θέλετε το διαστημικό 40%; ΉΔΗ οι φόροι είναι υπέρογκοι.
Και να έλεγα ότι μαζί τα φάγαμε, εγώ το μόνο που πήρα από εσάς ποτέ είναι δωρεάν παιδεία της κακιάς ώρας.
Να έλεγα ότι οι φόροι πιάνουν τόπο, δεν πιάνουν, πάνε στις τσέπες των δανειστών ΣΑΣ!
Εγώ δεν παίρνω τίποτα σε μορφή ανταλλάγματος.
Νερό πόσιμο δεν τρέχει από την βρύση μου.
Ο δρόμος έξω από το σπίτι μου έχει τόσο μεγάλες τρύπες που φοβάμαι μη βγει ο Godzilla καμία μέρα και με φάει.
Να μην μιλήσω για τις εθνικές οδούς που τις έτοιμες τις δώσατε σε ιδιώτες και διπλασίασαν τα διόδια, ενώ άλλες όπως η Κορίνθου-Πατρών τις έχουν κάνει πιο μεγάλες παγίδες θανάτου απ'ότι ήταν.
Τα παιδιά μας δεν έχουν πεζοδρόμια να περπατήσουν να πάνε μέχρι το σχολείο, περνάνε οι νταλίκες ξυστά δίπλα τους.
Το σχολείο είναι της κακιάς ώρας, με καθηγητές που είτε δεν ενδιαφέρονται να μεταδώσουν κάτι στα παιδιά, είτε είναι τρελάρες αλλά κανείς δεν τους αγγίζει.
Τα νοσοκομεία καλύτερα να είναι τυχερός κανείς και να μην χρειαστεί να τα επισκεφθεί, όλοι έχουμε ζήσει σκηνικά ή μας έχουν πει ιστορίες.
Ασφάλεια μέσα στο σπίτι μου δεν νιώθω, μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να μπει κάποιος μέσα και να κάνει ότι θέλει (δεν υπερβάλλω, έχει συμβεί σε πολλούς γείτονες μου αυτό).
Η γραφειοκρατεία απαιτεί μια μέρα της εβδομάδας από το χρόνο μου για να σπάω τα νεύρα μου σε υπηρεσίες χωρίς λόγο.
Η ανομία δεν τιμωρείται, η νομιμότητα από την άλλη ναι.
Και, και, και...
Τι κάνω εδώ; Τι κάνουμε όλοι οι νοήμονες εδώ ανάμεσα σε τόσα ζώα που δεν βλέπουν ούτε μέτρο γύρω τους;
Θα έπρεπε ή να φύγουμε ή να πεισμώσουμε και όλοι μαζί ανά περιοχές να προσπαθήσουμε για κάτι καλύτερο για εμάς & τα παιδιά μας.
Για να δούμε...

Ανάσταση τα Χριστούγεννα

Η πολιτική σκηνή του έθνους σε ανάταση. Πήραμε χρήμα (το που θα πάει δεν το αναλύω).
Αναβαθμιστήκαμε από τους οίκους αξιολόγησης. (Χα!)
Οι τράπεζες θα ανακεφαλοποιηθούν και θα ξαναδανειστούν ζεστό, φθηνό χρήμα. Θα δώσουν και πάλι δάνεια.
θα μπορούμε (όσοι μπορούσαμε και πριν) να γυρίσουμε στα πάλια. Να έχουμε χρήμα στην τσέπη και να αγοράζουμε ότι ποθεί η ψυχή μας. (Με αντάλλαγμα, αέρα... ή μήπως όχι;)
Ή τουλάχιστον έτσι μας λένε ότι θα ξαναγίνει. Άσχετα όμως από το αν θα γίνει αυτό ή όχι, εκεί θέλουμε να ξαναγυρίσουμε; Δεν μάθαμε τίποτα τελικά;
Έχουμε ένα τεράστιο κοινωνικό έλλειμμα, έλλειμμα πολιτικής κουλτούρας και κριτικής σκέψης. Αν μας τα έδιναν πίσω όλα αυτά είμαστε έτοιμοι να πούμε και ευχαριστώ, καταδικάζοντας τα παιδιά μας, το μέλλον μας, και πουλώντας την ψυχή μας για μια επιστροφή στην ασφάλεια του μισθού και της τηλεοπτικής διασκέδασης μας.

Και θα μου πείτε κάποιος που έχει χάσει τα πάντα και το μέλλον είναι αβέβαιο για αυτόν και την οικογένειά του κατανοητό να πει ναι και να νιώσει ανακούφιση, και δίκιο θα έχετε.
Αυτό όμως είναι που μας κάνει ανθρώπους; Το να βλέπουμε μέχρι εκεί που φτάνει η μύτη μας και να νιώθουμε ότι όλα καλά, ή το να προσπαθούμε να δούμε καθαρά και να στοχεύουμε σε κάτι καλύτερο, κάτι διαφορετικό, κάτι ανώτερο;

Πιθανώς να το έχω ξαναπεί εδώ μέσα, αλλά θα το πω ακόμα μία φορά. Οι άνθρωποι είμαστε ικανοί για το καλύτερο, αλλά δυστυχώς πάντα καταλήγουμε (ως σύνολο) να κάνουμε το χειρότερο. Έχουμε την δυνατότητα να γίνουμε ένα, και μαζί να απλώσουμε το χέρι μας προς τον ουρανό, αλλά τελικά χρησιμοποιούμε τα μέσα που μπορούν να μας ενώσουν για να νιώθουμε πιο μακριά καθώς είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο.
Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον ο καθένας μόνος του, να αλλάξουμε μέσα μας, να διώξουμε τα πάθη μας και να κάνουμε κάτι καλύτερο μέσα στο 2013.

 Γιά το 2013 ας μην επιδιώξουμε να γυρίσουμε στα παλιά, στήν ζωή με μόνο στόχο τη προσωπική ικανοποίηση. Ας προσπαθήσουμε να μάθουμε και να αναλύσουμε όσα περισσότερα μπορούμε από αυτά που μας περιβάλλουν, να στοχαστούμε βαθιά και να δούμε τι έχει πραγματικά αξία, που θα έπρεπε να βαδίζουμε σαν άτομα και σαν ανθρωπότητα. Και στη συνέχεια ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε σιγά-σιγά ως άτομα, και έτσι να αλλάξομε τον κόσμο γύρω μας, προς κάτι ανώτερο.

Bloody virus cocktail

Πριν από αρκετό καιρό με είχε πιάσει πάλι η προκοπή και διάβαζα βιολογία, συγκεκριμένα για σούπερ-ιούς. Ιούς που έχουν υψηλή μεταδοτικότητα και μπορούν εργαστηριακά να τροποποιηθούν άνετα για να χρησιμοποιηθούν κατά ανθρώπων, σαν όπλο ας πούμε.
Συγκεκριμένα διάβαζα για δύο ιούς, τον πρώτο δεν θυμάμαι ατυχώς ονομασία και δεν βρίσκω που διάβαζα για αυτόν, υπόσχομαι να επανέλθω. Ο δεύτερος είναι η ευλογιά.

Εδώ και καιρό σκεφτόμουν αν θα μπορούσε να τροποποιηθεί ώστε να συνδυαστεί με κάποιον άλλο ιό, έμπολα ας πούμε ή κάνα-δύο άλλους, για να δημιουργήσει ένα ιό που θα είναι σούπερ μεταδοτικός και σούπερ θανατηφόρος. Σήμερα το ξανασκεφτόμουν και είπα να το ψάξω λίγο στο νετ. Και τι βρήκα; Ο ναι, κάποιοι επιστήμονες είχαν σκεφτεί ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό το πράγμα, και όχι μόνο, το έχουν δημιουργήσει κιόλας, εδώ και δέκα χρόνια περίπου στη Ρωσία. Οι Αμερικανοί που επίσης έχουν στις βίο-αποθήκες τους τον ιό της ευλογιάς δεν αποκαλύπτουν τι κάνουν με αυτόν.

Αμέσως ξεκαθάρισε ένα σκηνικό επιστημονικής φαντασίας μπροστά στα μάτια μου.  Οι άνθρωποι έχουμε γίνει παρά πολλοί πάνω στον πλανήτη, καταστρέφουμε το περιβάλλον και εξαντλούμε τις πρώτες ύλες με απίστευτους ρυθμούς. Τι πιο λογικό για αυτούς που μας διοικούν πίσω από τις κουρτίνες σε παγκόσμιο επίπεδο από το να εξελίξουν κάτι τέτοιο;

Το σκεπτικό: εξελίσσουμε τον ιό, εξελίσσουμε το εμβόλιο, φτιάχνουμε δυο-τρεις πανδημίες στυλ γρίπης των χοίρων να δούμε πως θα εξελιχθούν τα πράγματα (διασπορά, εμβολιασμός, χρόνοι κτλ). Διαλέγουμε 600 εκατομμύρια άτομα που χρειαζόμαστε για να συνεχίσει να λειτουργεί το σύστημα όπως το θέλουμε, τα εμβολιάζουμε, και εξαπολύουμε τον ιό ανά τον κόσμο.

Αποτέλεσμα; Σε ελάχιστο χρόνο (μήνα;) η πλειονότητα του κόσμου θα πεθαίνει στον δρόμο από αιμορραγικό πυρετό και η κατάσταση θα θυμίζει σκηνικό αποκάλυψης από ταινία με ζόμπι.
Σενάριο επιστημονικής φαντασίας; Ίσως.  Το σίγουρο είναι ότι ο πλανήτης δεν μας αντέχει άλλο ( σε 15 χρόνια δεν θα υπάρχουν οι πάγοι στους Πόλους) και ότι κάποιοι έχουν ήδη εξελίξει αυτούς τους ιούς.

Edit: Κάποιοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι μπορούν να εξελίξουν ιούς που θα νοσούν μόνο συγκεκριμένα φυλετικά γκρουπ. Μάλιστα...

Network - An interwoven world of relationships

Είμαστε όλοι διασυνδεμένοι μεταξύ μας. Και δεν εννοώ ηλεκτρονικά. Είμαστε μέλη, κόμβοι σε κάποιες περιπτώσεις, ενός μεγάλου δικτύου ατόμων και ιδεών, ιδεών που πολλές φορές δεν περιορίζονται χρονικά και τοπικά.

Η πληροφορία είναι παντού γύρω μας, και πλέον πιο εύκολα προσβάσιμη από ποτέ. Και όμως, παρατηρώ όλο και μεγαλύτερη αυτοάρνηση από όλο και περισσότερο κόσμο να χρησιμοποιήσει τη γνώση που του προσφέρεται. Αυτό το δίκτυο με την απίστευτη δυναμική τελικά καταλήγει να αναλώνεται σε μικροπράγματα.

Σαν καθρέφτης του κοινωνικού δικτύου το παγκόσμιο ηλεκτρονικό δίκτυο όσο αποκτά περισσότερους χρήστες, τόσο μεταμορφώνεται από ένα εργαλείο γνώσης με απίστευτη δυναμική, σε κάτι που χρησιμοποιούμε ευκαιριακά για μικροπράγματα.

Πιθανώς κάποια στιγμή να υπάρξει ακόμα μεγαλύτερη σύγκληση αυτών των δικτύων, αλλά όπως δείχνουν τα πράγματα δεν θα είναι προς την κατεύθυνση μιας πραγματικής προόδου του ανθρώπινου είδους.

Nightmares and Daymares on Skin

Μερικές φορές νιώθω να πνίγομαι, να μην αντέχω να βλέπω άλλο αυτά που γίνονται γύρω μου, και αδύναμος να τα σταματήσω.
Ήμουν με ελάχιστο ύπνο από διακοπές και δουλειά και γυρίζοντας σήμερα απόγευμα από δουλειά είπα να ξαπλώσω μια ωρίτσα.
Ξύπνησα έχοντας δει φρικιαστικές εικόνες. Οι τελευταίες δύο ήρθαν με το να βλέπω  ταυτόχρονα δύο ιστορίες και ήταν τόσο σοκαριστικές που πετάχτηκα από τον ύπνο μου.

Στην μια ιστορία έβλεπα στην Ιαπωνία μια στροφή σε ένα τρενάκι λούνα-παρκ, και εκεί περνούσαν βαγόνια με μαθητές από τις ΗΠΑ σε διακοπές. Η στροφή είχε γίνει διάσημη όταν εκεί αυτοκτόνησε σε μια ταινία ο πρωταγωνιστής, μαθητής από τις ΗΠΑ, και έβλεπα να γίνονται μπροστά μου, στην πραγματικότητα πολλές αυτοκτονίες από παιδιά σαν τα κρύα τα νερά.

Είχαν τα πάντα, κανείς από τους γύρω τους δεν περίμενε να κάνουν κάτι τέτοιο, και όμως αυτά πηδούσαν στο κενό ανέκφραστα με διάφορους τρόπους, το καθένα με τον δικό του. Ακόμα και πέφτοντας, φτάνοντας στο τέλος της ζωής τους, δεν έβλεπα κάποια έκφραση τρόμου στο πρόσωπό τους. Ήταν σαν να το είχαν πάρει 100% απόφαση και ακόμα και την τελευταία στιγμή είχαν μόνο αυτή την ιδέα στο μυαλό τους.

Στην παράλληλη ιστορία μιλούσα με μια γυναίκα από τη Λιβερία. Ήταν και άλλος κόσμος στη συζήτηση. Είπα κάτι σαν αστείο και μου απάντησε με μια μικρή πρόταση με κλάματα, πραγματικά απελπισμένη. Πραγματικά δεν είχα κάτι να πω η να απαντήσω στη γυναίκα αυτή, ότι και να έλεγα τα πράγματα γινόντουσαν χειρότερα, με κοιτούσε με ένα στυλ "καλά με κοροϊδεύεις τώρα με αυτά που λες;".

Οι λευκοί είχαμε πάει στην πατρίδα της, την Αφρική, είχαμε πάρει από αυτούς τους ανθρώπους ότι είχαν ως φυλές , γνώσεις, έθιμα και τρόπο ζωής, και τους είχαμε δώσει κράτη, πείνα, όπλα, μαζικούς πολέμους.

Ήταν σαν να έβλεπα ταυτόχρονα το αδιέξοδο της πιο προηγμένης  κοινωνίας στον κόσμο, και τον πόνο που έχουμε προκαλέσει σε κάποια από τις πιο ταλαιπωρημένες   κοινωνικές ομάδες.
Θα ευχόμουν να μην βλέπω τέτοια όνειρα, αλλά από την άλλη είναι μια πραγματικότητα στην οποία δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια, και την οποία νιώθω ανήμπορος να αλλάξω σε κάτι καλύτερο. Είμαι;